Robert De Lust

1939-2020

In memoriam:
de Vlaamse natuurbescherming verliest één van zijn pioniers

Met Robert verloor Natuurpunt en Partners Meetjesland en bij uitbreiding heel Vlaanderen een pionier in de bescherming van natuur en landschap. Met Assenede als zijn thuisbasis lag de focus van Robert vooral op het Meetjeslands Krekengebied, maar hij had ook banden tot op Vlaams niveau.

Hij was een ontzettend belangrijke wegbereider, dé belangrijkste in onze polders zonder meer. Hij heeft in woord en daad heel wat mensen geënthousiasmeerd, in de eerste plaats als onderwijzer (en later als directeur) op de gemeentelijke basisschool van Assenede. Robert zit in een zekere lineage van natuurbeschermers. Die eerste pioniers waren vaak een ander slag mensen dan de huidige sterkhouders in de natuurbescherming. Waar we vandaag vooral bezig zijn met bouwen aan natuurgebieden, beleid voeren in allerhande adviescolleges, contacten leggen met politici of schrijven aan dossiers, maakten pioniers als hij bij mensen het besef wakker dat natuur het beschermen waard is. Het feit dat dit vandaag klinkt als het intrappen van een open deur met Natuurpunt als grootste ledenvereniging van Vlaanderen, toont aan hoe succesvol onze pioniers daarin geweest zijn.

Robert was ooit actief bij Wielewaal Krekenland, meer nog: hij was stichter en voorzitter. Momenteel leeft die vereniging verder in Natuurpunt Meetjeslandse Kreken. En dat is niet alles: ook de Vogelwerkgroep Noord-Oost-Vlaanderen werd door hem mee vorm gegeven en Robert was ook nauw betrokken bij het ontstaan van ‘Natuur en Landschap Meetjesland’ (NLM), de vereniging waaruit onze huidige vereniging Natuurpunt en Partners Meetjesland is gegroeid. Het logo van NLM was trouwens van de hand van Robert en ons huidige logo is erop gebaseerd. Dat het oprichten van een vereniging als de onze geen sinecure is, schreef Robert ooit zelf, toen hij in 2011 terugblikte op het ontstaan van onze vereniging: “We stelden vast dat het Meetjesland, zoals zoveel andere Vlaamse regio’s, behoefte had aan een overkoepelende vereniging […]. Er is wat af gediscussieerd die dagen van de oprichting. Niet alle violen waren gelijk gestemd. Ik herinner me minstens duidelijke verschilpunten in zienswijze en de gesprekken rond statuten en doelstellingen vergden veel tijd. […] Ik volgde die kruisvaart persoonlijk mee vanop de tweede rij: eerst als ondervoorzitter, dan als bestuurslid, tenslotte als redacteur aan het tijdschrift.”

Samen met andere actievelingen in onze vereniging bracht hij onze eerste boeken uit, die heel wat succes hadden: ‘Het Meetjesland natuurlijk’, ‘Streekgids Meetjesland’ en de kaartenset ‘Fietsen en wandelen in het Meetjesland’ zijn er een paar van. Als redactielid was hij erg begaan met ons tijdschrift en hij zorgde telkens voor een literaire noot in zijn eigen stijl, tot aan zijn dood.

Robert was ook een echte vogelkijker, wat vaak tot uiting kwam in zijn teksten in ons tijdschrift. Hij was dertig jaar vogelringer in Assenede. Bovendien combineerde hij zijn vogelpassie met zijn literaire talenten en tekenkunst. Hij gaf publicaties uit, onder meer over zijn omzwervingen door het Krekengebied en over enkele vogelsoorten die hem nauw aan het hart lagen. Hij toonde ook diepgaande interesse voor de bruine kiekendief, de iconische mascotte van onze Meetjeslandse polders. De laatste jaren legde hij zich vooral toe op het bestuderen van paddenstoelen.

Robert drukte zijn stempel op hoe onze vereniging, het landschap en de natuur in het Meetjesland er nu uit zien. Enkele van zijn persoonlijke publicaties zijn raadpleegbaar in ons documentatiecentrum en worden gekoesterd door onze vrijwilligers. Zijn tekeningen, gedichten en teksten krijgen ongetwijfeld nog een plekje in publicaties van onze vereniging, tussen de bijdragen van heel wat andere vrijwilligers en medestrijders. Net zoals hij het zou gewild hebben.

grote gele kwikstaart – Motacilla cinerea

steevast moesten we
langs Auzéville heen
pastoraal verzonken tussen bos
en heuvelland van Argonne
Frans Ardennendorp met spaarkom
bij een oude watermolen
de grote gele kwikstaart noodde ons
waar schaduw en de stilte ons omgaf
met geruis van spattend water
en gedempt geklots
dat mensenstemmen smoorde
de kwikstaartzang verzwond altijd
overstemd door gegorgel en gespoel
bij sprankelend spel van licht
en schaduw op fluwelen golven
elegantie druipt van die fijne vogel af
staartwippend rennend langs de oever
als hij zich terloops naar eigen beeld
vooroverbukt om aas te pikken
tussen groen en slik
ooit vonden we hem wijd verspreid
bij de molenbeken van
ons eigen Heuvelland
voor vervuiling her en der
de greppels kleurde of
naar zeepsop en afvalwater geurde
nestelend in een nis
of onder pannendak
hij voelde zich op beloken plaatsen thuis
bij water dat gestage stroming biedt
waar insecten nog een toevlucht vinden
slechts opgemerkt door
wie hem kent en
schoonheid prijst

robert de lust
augustus 2020